Erache unha ves unha pomba

moi, feitiña e moi coidadiña,
ela, queria en pezar a boar,
pero tiña un pai, moi conservado,
que cada bes que ela boava a metia nu seu pombal, porque tiña medo, que lla fosen alevar.Sempre a tiña metida nu seu pombal por sun, desaprensibo pombo, a poidera levar, ela, boar quería, boava polas polas dus abeneiros, e nos salgeiros, poñerse a cantar, pero u seu pai, cando a sentia cantar, a volvia ameter nu seu pombal. Pero, un día, muy, enfadada dixo praela, un día bou, a boar, boar, e boar e, venlonxe venlonxe bou a ir a parar, praque ninguen me poida topar. Pero un fatidico día, aquel pai, tan conservador,algen,u, veu a buscar, ela, enton, louquiña de contenta, se puxo a boar, boar eboar, ea cantar. Enu seu canto decia.
»Eu, toda miña vida nuha xaula paséi agora, que boar podo, polo mundo boarei,
E, deia, ha, miña vida,
nuha, xaula pasei,
e, nonche era de ouro,
nin siquera dourada,
erache de ferro estava ven,
oxidada.
pero, cando voar,
puden, fixenno ven
lonxe du meu ponbal,
pra que ninguen, mepoidese topar.
Pero, nu seu longo boar,
un, ponbo moi fachendo,
nu, meu camiño se cruzou,
e, cuseu currucucu me na morou,
.
Coitadiña, de min
que ilusa,
sin darme conta na sua xaula mevin,
e, nonchera de ouro,
nin, siquera dourada
erache de ferro estava
oxidada.
Pero, un día, aquel pombo tan fachendo, u, biñeron a buscar, e, ela dangoxa se puxo a chorar, chorar, e chorar, pero cando a sua angoxa lle pasou, louquiña, se puxo a cantar, e, boar, boar, e boar,
por, encimas dus loureiros, e, nas poliñas dus abeneiros araiña du sol, tumou.
Esa, foi a vida da pomba mui feitiña, que decia, que razón tiña meu pai, que un intruso, e, desaprensibo pombo, me poidera levar.
María del Carmen Pallas Seijo.
SIN, CORRECCIÓN ORTOGRAFICA
Esta es la conmemoración, des pues de 60 años de aver, cogido el rumbo de mi vida

Imprimir