Os amoriños,
da adolescencia,
son mui malos dol vidar,
na veiriña du lar,
cua vista fixada,
mirando as múxicas,
como elas saltavan,
e nu seu lenguaxe,
falaban,
quen as puidera entender.
Elas damores falavan,
e eu non u soupen, ver,
eu esperava o Anton,
con aquela ilusión,
con que eu soñava.
Pero a Marica,
ala polas brañas,
o son lle bailava.
¡Ai? que demo de home,
como lle gusta que lle,
bailen nas brañas,
anque estean cheas,
de auga e de siada.
¿Pois mira?,
cando chege o Anton,
votareille u cadelo,
anque cheteña qie ir,
cu rabo teso.
Lucha, P.
María del Carmen Pallas Seijo.
Poema en galego sin revisión ortográfica.
