Que tristeza a miña, pensar nesa dureza da vida, fai, trinta e un anos que enpeou u meu calvario, u meu dor, ea miña morriña, teño u corazón ferido, e sento un profundo quebranto para reprimir as miñas vaguas, que por culpa desa nuve negra que tapa u meu sol. Xa us meus ollos estan secos vaguas non poden votar, por culpa desa nube negra que tapa u meu sol e nono deixa brillar, aveces en golondriña me quixeira tornar para a noitecer volver o niño que onte, deixei. Teño, u, cabelo branco e cara arrugada du tenpo pasado, pero son unha vella ilisionada, que soño, e soño e sigo soñando cas xeadas nas pradeiras e sigirei soñando que ai unha nova primaveira,anque teña u corazón ferido de tanto dor e sentindo, nel, ese profundo quebranto para reprimir as vaguas para non chorar. Como dixen e digo levo trinta un ano, que veño loitando. Doce hora antes de umplir os cincuenta anos, por culpa de se innombrable, que, no no penso nombrar, aver si asi aduece, e desapare de tanto dor que fai pasar, me trataron persoas excepcionals eminencias en xirugia e en O’ncología mamaría, en todo ambito de xirugia e medicna exemplar, expoñendome a unha Mastetomía Bilateral completa, pensando que sería a definitiva, pois non foi asi, que en plena pandemia me dixero señora Pallas, ai que volver a operar eso foi u vintesete de Maio du dous mil vinte un, e eu dixen para min, outraves empezar, este cancro que eu non no quería nombrar, por eso lle chamo u, innombrable, él se cree que vai apoder comigo, pois non, non me bou a dar por vencida, que non, que sigo soñando ca eterna primaveira, e que teño que facer moitos Rela-thos e moitas poesías. Como digo levo moitos anos loitando, e, fun tratada por persoas moi relevantes, neste campo, pero ai que agradecerlle ciencía us logros consegidos estos ultimos anos. Oxe non se pode pensar no cancro e morte, se non cancro e punto segido, ai uns profesionals excepcionals.Quero expresarlle us meus agradecementos a os profesionals queme salvaron a vida e us meus agarimos a todos desta humilde servidora, xa non quero repetir o mesmo se van apesar que son unha lata de sardiñas en escabeche, pero si, teño u corazón ferido de tanto dor, pero quero pensar que xafoi un pasado, como auga pasada non moi muiños, anque quede u recodo, sempre pensar en positivo.
Deixolle unhas das miñas humildes poesías, eu non son poeta, pero como todo mundo teño a miña afión, ea miña e xuntar letras, e como soñadora que son facer poesías.
»Nostalgia»
Cando a nostalga ma fora,
sentimentos de dor me brotan,
non podo cantar nin canto
porque a miña alma chora,
e us meus recordos ma floran.
Busco consolo e non podo,
buso morrerme sola,
non podo cantar nin canto,
busco e buso e non encotro,
razón para non verme sola.
Canta miña alma canta
deixa ca nostlguia cha flore,
porque da miña entraña brota
sentimentos de amargura e chora.
Quero cantar e non canto
quero cantar e non podo,
quero cantarlle as rosas
querolle cantar o vento,
porque cando anostalgia
as vaguas ma fogan.
María del Carmen Pallas Seijo
»Cando as olas dormen»
Cando as olas dormen,
safora a lua e resplandece
lle canta as golodriña,
sonos, da amor e melancolia,
eu vento ca sua serenata,
pon a sua melodía, o son dos Violins e guitarra.
Afora lua, afora erespladece
e cantalle as golondriñas,
porque ecos de lonxe veñen,
con versos e poesías.
Xa canta a guitarra,
xa tocan os violins
xa a lua safora e resplandece,
cantandolle as golondriñas
sonos da mor emelancolia.
Me gusta bailar pola noite,
e, queme acompañen as estrelas,
e, bailar cas sombras
que son asmiñas fieles compañeira.
Golondriña viaxeira ti cus mares
cruzando vas se sintes ecos lonxanos,
son, us suspiros do meu amado,
que por min suspirando esta,
cando as olas dormen.
María del Carmen Pallas Seijo
sin revisión ortografica
